آنهایی که گله دارند را محق می دانم و ما در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، سال ٩٤ را با عنوان تئا تر نامگذاری کردیم و جزو اولویت های کاری مان در سال جدید این است که توجه ویژه برای افزایش تالار ها و تئا ترشهرهای شهرستان ها و حمایت از تولید تئا تر و گروه های نمایشی داشته باشیم.
از وقتی علی جنتی، وزیر فرهنگ و ارشاد دولت اعتدال این جملات را گفت موجی از اظهارنظرها در تمام سطوح به راه افتاد. برخی این را اتفاقی مبارک برای تئاتر و نشان از توجه خاص دولت به این هنر دانستند و برخی دیگر گفتند این فقط یک شعار است و شعار دادن دردی از تئاتر دوا نمی کند.
اما جمله آخر جنتی جمله مهمی بود؛ جمله ای که از نگاه اجرایی و عمرانی دولت به تئاتر خبر می داد.
از مهرماه سال 93 فاز جدیدی از بازسازی مجموعه تئاتر شهر آغاز شد و طی آن سالن های قشقایی، سایه و کارگاه نمایش مجموعه تخریب شدند. قرار شد تا همزمان با فعالیت سالن اصلی و سالن چهارسوی تئاتر شهر، سالن های بلک باکس تخریب شده نیز بازسازی و استاندارد شوند.
براساس گفته دست اندرکاران بازسازی و مدیران تئاتری مهم ترین هدف از بازسازی نزدیک کردن مجموعه به استانداردهای فنی و ایمنی سالن های تئاتری بود اما بازسازی هرگز بر اساس زمانبندی اعلام شده - که بر اساس شنیده ها با قراردادی چهار ماهه تنظیم شده بود- پیش نرفت و هر بار کسی از دری سخن گفت.
زمان افتتاح سالن ها مدام به تاخیر می افتاد و هر تاخیری فشارها را برای مسوولان بیشتر می کرد. با بالا گرفتن کار و شروع موجی از گلایه تئاتری ها، مرادخانی، معاون هنری وزارت ارشاد اعلام کرد که ما کیفیت را فدای سرعت نمی کنیم. « ترجیح می دهیم تعجیل برای جشنواره موجب نشود از برخی اتفاقات خوب در بازسازی صرف نظر شود.
اگرچه آماده شدن سالن ها برای جشنواره برای ما ضرورت دارد اما کیفیت مهم تر است. در مورد بازسازی، اهالی تئاتر هم نظراتی دارند که قرار است تمامی نظرات تجمیع شود.
به همین دلیل نمی خواهیم فشار کاری و کمبود زمان موجب شود از برخی مسائل چشم پوشی کنیم. » اما با ادامه این روند و طولانی شدن ماجرا این بار کار به آنجا رسید که وزیر و معاون او مرادخانی بارها به شکل مستقیم پیگیر روند بازسازی شده و خواستار تسریع آن شدند زیرا به نظر می رسید با در نظر گرفتن زمان مناسب بازسازی باز هم کار بیش از حد به طول انجامیده است.
در هر حال با فشارها و پیگیری های مستقیم مسوولان سرانجام امسال دو سالن به چرخه اجرا برگشتند اما با شرایط خاص زیرا کار بازسازی تمام نشده بود و برای مثال سالن سایه با صندلی ها پرتابل میزبان اجراهاست.
اما نکته جالب اینجاست که فلسفه اصلی بازسازی تئاتر شهر مشکلات سالن اصلی بود؛ نکته ای که در گزارش خبری دیروز «اعتماد»، شفیعی مدیرکل مرکزهنرهای نمایشی هم بر آن تاکید کرد.
اما در اقدامی عجیب سالن اصلی دوباره میزبان اجراها شد. ناگهانی بودن این بازگشایی دوباره، پیامدهایی برای گروه های تئاتری هم داشت زیرا در حالی که تقریبا همه به اجرا در سالن های دیگری فکر می کنند ناگهان با بازگشایی سالن اصلی و ابلاغ زمان اجرا به گروه ها، برخی از آنها فرصت چندانی برای تمرین و آماده شدن نداشتند.
زمان گذشت و سرانجام شنبه ٢٥ مهرماه سالن اصلی در حالی که برای اجرای نمایش «ترور» به کارگردانی حمیدرضا نعیمی آماده می شد، حین نصب دکور فرو ریخت و دوباره بازسازی و خطرهای تاخیر در انجام آن را به صدر خبرهای حوزه نمایش برگرداند؛ اتفاقی که خوشبختانه تلفاتی در پی نداشت اما تردیدی نیست که تکرار آن در شرایط دیگر با فجایعی بزرگ همراه خواهد بود.
در این میان برخی فشار برای تسریع بازسازی را نابجا و فاجعه بار می دانند و برخی دیگر می گویند همه چیز با برنامه ریزی کارشناسانه بوده و بر اساس این برنامه ریزی و با در نظر گرفتن زمان مناسب برنامه ریزی شده است.
با مرور روند این بازسازی آنچه برجسته می شود، این پرسش است که کدام نهاد، سازمان و متولی دارای قدرت واقعی تصمیم گیری و پیش بردن این روند است؟ با مرور مصاحبه ها و اظهارنظرها این فقدان بیشترین چیزی است که به چشم می آید زیرا با وجود آنچه در ابتدا به نظر می رسید با ادامه روند بازسازی حتی مدیران ارشد وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نیز به جمع معترضان به تاخیر بازسازی پیوستند!
با این حال این بنای باشکوه که از بهمن سال ١٣٥١ آغاز به کار کرد امروز در سکوت پیرسالی خود به سر می برد؛ سکوتی که شنبه ٢٥ مهرماه با غرشی مهیب شکست و به یاد همه آورد که با وجود ظاهر زیبای به یاد ماندنی اش نیازمند بازسازی و جوان شدنی جدی است.
منبع: ايرنا
