بازیابی خاطره های فراموش شده؛ فیلم نهنگ عنبر: سلکشن رویا همچون فیلم نهنگ عنبر 1 بر پایه بازگویی خاطرات بنا شده است.
به گزارش تابناک رضوی،به نقل از سایت تیتر برتر، نهنگ عنبر مملو از موقعیت های کوتاه و باریکی است که در میانه روایتی گسترده قرار گرفته است. به تعبیر دیگر، این فیلمنامه خط داستانی کم رنگی دارد که در کنار موقعیت های بیشمارِ رو به گسترش در تمام فیلمنامه قطعه قطعه شده است.
بازگویی داستان زندگی شخصیت هایی که در زمان حال دیده می شوند، در حقیقت بهانه ای برای رفتن به زمان گذشته است. هر چند که این فرمول ظاهرا می تواند جذابیت بیشتری به وجود آورد و تمام حواس مخاطب را به خود جلب کند، اما در نهایت داستانی کم رمق را شکل می دهد. ماجراهایی از این قبیل، به واقع، قابلیت چندانی برای بسط اتفاقات ندارند، بخصوص اگر روند داستان بر حسب نقل خاطرات قدیمی پایه ریزی شده باشد.
شخصیت اصلی فیلم یعنی ارژنگ، پس از چند دهه و بعد از تحمل انتظارهای طولانی، رویا، عشق قدیمی خود را باز می یابد و با او ازدواج می کند. داستان فیلم در زمان حال آغاز می شود و با رؤیت یک شیء مثل رنو یا شنیدن آهنگ های قدیمی، به عقب برمی گردد. رویا نقش کمتری در یادآوری خاطرات گذشته دارد، اما به نوعی در احساسات ارژنگ شریک می شود.
تمایل به بیان رویدادهای گذشته، احساسی است که تمام شخصیت های داستان با آن درگیر هستند. ارژنگ خاطراه می گوید و رویا می شنود. و به محض این که ارژنگ، رنو قدیمی را به رویا نشان می دهد، گویی که زمان به عقب برمی گردد و تمایل به بازگشت به گذشته قوت می گیرد. همین نکته زمینه ای را فراهم می کند تا ناخودآگاه بیننده را تحریک کند.
زمانی که تصنیف های قدیمی با نوار کاست پخش می شود، باز هم زمان به گذشته می رود و ارژنگ، رویا، فرناز و شهاب را می بینیم که مشغول نواختن ساز یا رقص و آواز هستند. در واقع، به کار بردن چنین صحنه هایی، فقط بهانه ای است برای نمایش سال هایی که از آن عبور کرده ایم و اکنون فقط خاطراتی اندک از تمام آن ها باقی مانده است.
ساختن این نوع موقعیت ها، بار نوستالژیکی را به فضای داستان تحمیل می کند که پیش از هر چیز، قدرت تحلیل داستانی را از مخاطب سلب می کند. طبیعتاً مخاطب در این لحظه به ادامه ماجرا فکر نمی کند و اولویت هایش روی خاطرات شخصیت هایی است که به نوعی خاطرات خودش هم محسوب می شود. بنابراین، مخاطب سهم عمده ای در شکل دهی به ادامه ماجرا در این فیلمنامه دارد؛ چرا که تجربه فیلمنامه قبلی نشان داده است که مخاطبان از تماشای چنین فضاهایی خشنود می شوند.
